Hüznümüz sonbahar
Ağaçlar bir hayli perişan bu günlerde
Şarkılar bile hüzünlü çalıyor artık
Rüzgar ıslık çalar gibi fısıldıyor kulaklarımıza
Yüzünde bir gülün yorgun yaprakları
Yanaklarımıza düşürerek gölgesini
Serin bir yelin izlerini bırakarak
Ufak acı bir tebessümle güler bize,
Gelir ardın sıra döke döke yaprakları.
Meğer ne çok anlamlar yüklemişiz
Böyle çıka gelmiştir aslında sonbahar hep
Kahverengi, mor, sarı yalnızlıkları toplayarak
Gelir uzanır göğsümüze, yaşantımıza
Bir elinde karanfil
Bir elinde Hüzün
Dayanır kapımıza...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder