İçim dışım bomboş bugünlerde
Kuru bir çiçek gibiyim,
İğreti gül bahçelerinin
Çorak topraklarını suluyorum.
Açılıyor kıyısız bir menzile doğru
Devrilen gölgesiyle gövdem
Şimdi çığlık çığlığa
Yanıp duruyor göğüs kafesim.
İzleri belli belirsiz
Avuçlarıma dökülüyor yapraklar
Sonbaharın ayak izleri var
Yüreğimde yorgun bir sevda.
Uzun bir çöl var içimde.
Uçsuz bucaksız
Gökyüzünü taşıyorum yine de
Uçurumda bekler gibi.
Göğün mavilerini topluyor ellerim
Neyi arar bilmem ki
Yağmuru muyum kendime yağan acaba
Biraz hicran biraz ayrılık.
Gittikçe eriyor göğsüm
Kalp ortağım yalın ayak
Karanlık geceme adını yazıyor
Yüz binlerce yıldız ve ay...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder