Apansız

Her gece beni vuruyor  
Ruhumda büyüyen dağlar  
Bir volkana dönüşüyor yüreğim, patlamaya hazır  
Bir çığlık kimliksiz, bir acı  
Kırbaçlıyor göğsümü, 
Sımsıkı yumuyorum ellerimi  
Dibinde ziftten farksız bir tortuya.  

Yenik düşüyorum bir kez daha apansız  
Sevdanın yazgısına  
Kendi perdemin gerisinde  
Bir yudumda tüketiyorum kadehleri  
Soluğun uzaklaştıkça benden  
Kendine çeker alır beni derinliklere
İşte nefesimin bittiği yerdir burası.

Gün batımıyla başlayan apansız sevdam
Uçup gidiyor altın tozlu yalnızlıklara sırt çevirerek...