Umursamıyoruz

Bir düşü taşıyor zaman  
Katman katman acıları yığarak  
Bir çocuk ağlıyor içli içli  
Dolaşmış uçurtmasının ipleri  
Ucu hep kayıp  
Daha eli sabaha değmemişken. 

Ne gökyüzünü görüyor insan  
Ne geldiği yeri nede toprağı, 
Umursamıyor  
Gökyüzünün yağmurlarını. 

Kum ile oyalanıyor insan
Şehirler hep beton yığını,
Ormanlar yanıyor
Yuvalarını terk ediyor kuşlar
Umursamıyoruz.

Hırsımızın kurbanıyız
Duvar gibiyiz
Duymuyoruz doğanın çığlığını
İçimiz dışımız bomboş
Eğreti yaşıyoruz
Sevgiyi unutarak.

Gökkuşağı ile çizilen
Türkülü gökyüzü yok
Işıl ışıl bir baharın
Büyülü kapısı çalınmıyor artık.

İsimsiz bir zaman tünelindeyiz
İzleri belli belirsiz bir geleceğe
Açılıyoruz kıyısız bir menzile doğru,
Çöl bakışlı gözlerimiz
Irmakları uzak denizlere akıyor
Ulaşamadığımız,
Umursamıyoruz...