Sadece hüzün kaldı geriye

Yüzleştir beni şafakla yeni sabahlara  

Ellerindeki gülleri savur gökyüzüne, 

Besle kuşları, balıkları, ağaçları  

Ağaçlar ki en güzel yüzüdür doğanın  

İstediğin her şeyi verebilen, 

Bahçende yetiştirdiğin  

Toprağa diktiğin çiğdemlerden  

Serçeler fışkıracak, 

Sabahın en çıplak saatlerinde

Bir güvercin kucaklar sevinçle seni,

Dişlerimiz taze çiçek kokuları taşıyacak

Bir kelebeğin soluğundan

Hesabı sorulmaz elbet bu sevgilerin

Neden korkuyoruz bilmem ki

Neden korkuluyor sevgilerden,

Galata kulesi bile sevdalı Kız kulesine

Ne kadar kavuşamasalar bile birbirlerine

Boğazın incisi gibi parlayıp duruyorlar uzaktan.

Neden korkuluyor bilmem neden

Herkesin hayatı kendinden geçer

Dünyaya bu kadar umutla bakan ben

Kendime bile bir hayat seçemedim,

Benim hayatımı saracak

Bir çocuğa sığındım, kucakladım

Bir kiraz ağacı gibi 

Giyindim kırmızıları,

Savurdum ruhumu ellerimle başka alemlere

Kendi hayatımdan başka hayatlara

Yine de mutlu edemedim kendimi,

Beni yüzleştirse artık

Kuytulardaki düşkün hayaller dünyasıyla

Bütün tipim bozulur mu acaba

Sahillerde fotoğraf çektirmeye benzemez bu,

Dünyanın saat ayarlarını bozmadan

Zeytin ağacı gibi dik durmalı asırlarca

Sokak başlarında sönmemiş ateşleriyle

Uzun ve kalın gölgeli aşkları ve sevdalarıyla.

İşte bir sonbahar daha geldi bu hengameler içinde

Gözyaşlarıyla bir gece

Uçuk sarı bir hüzün

Sadece hüzün

Sadece hüzün kaldı bize geriye...