Ah içimizde ölenler var
Kanayıp durmakta kalbimiz
Bölünmüş uykularımız
Yaşayıp gitmekteyiz ümitlerle
İç içe kalmaktayız düşlerimizle.
Bir türlü geçemedik
Aydınlığın o dar kapısından,
Güle oynaya
Hep veresiye yaşıyoruz,
Sanki kara günler için doğmuşuz
Hep böyle mi gidecek
Bilmiyoruz.
Yürekten yüreğe akan sular kuru
Topladığımız çiçekler
Sararıp solmakta avuçlarımızda,
Kimi zaman hüzünlü gülüşlerimiz
Unukanlığımızdan' dır
Bizim bu perişan halimiz,
Közde çayımız demli,
Acımış, içemiyoruz
Daha bir çekingeniz bu aralar ne acı
Daha suskun.
Kendimce gidesim var kendimden
Yüreğime karanlık çökmeden,
Gecesi daha aydın
Sabahı daha mavi yerlere.
En acı;
Bile bile eriyoruz mum gibi
Her geçen gün
Çığ gibi büyüyor acılarımız
Kıvranıp duruyoruz
Karanlık
Soğuk bir gecenin koynunda.
Öyle yorgun ki yüreğim
Çıkıp sokaklara yürüsem
Yürüsem yağmurlarda ıslansam
Sinemde ıslandıkça ıslansa
Yasak bir dilin kirinden kurtulsam.
Hadi,
Sende gel bence
Öyle dün gibi yanıma
Hiç olmadığı kadar yakın gel
Hep böylemi gidecek
Sil baştan demeli yaşama,
Ilık bir rüzgar gibi esip geçmeli
Hüzünlerimizin üzerinden
Kirli kalabalıklardan sıyrılıp...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder