Şafağın doğduğu yerden yükseliyorlar
Deniz kuşları beni çağırıyorlar
Durgun bir denize eski bir tekneye,
Sonra sıyrılıp çıkıyor güneş bulutlardan
Keskin poyrazlar estirerek kuzey batıdan.
Bir tuhaf oluyor içim
Yakıyor içimi yokluğun
Tutup öpüyorum, okşuyorum kanatlarını martıların
Derin bir sızı kaplıyor içimi, alev alev
Anılar depreşiyor birden
Sensiz, birazda sen anlasana
Sen neden duymazsın beni
Senin varlığın var içimde seni kucaklayan
Bu eski teknede, tam orta yerinde...!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder