Bir Avuç Hiçlik

Yine sessiz geçiyor bulutlar, nice umutlardan süzdüğüm

Söküldü gökyüzünün oyası, düşüyor karanlıklara sarınıp yaşamımıza,
Parmak uçlarım üşüyor gökkuşağını dantel dantel işlerken
Aç ellerini ne olur yorgun bir yürek düşecek avuçlarına birazdan.

Ne vakit rengini değiştirdi zaman

Ne vakit çakıldı yüreğimize, içimizin sıcaklığına dalan hüzün,

Birlikte patladığımız bir yanardağ söndü sanki içimizde,

Gökyüzünün dipsiz sonsuzluğunda uğuldayan

Sisli bir ağırlık çöküyor gözlerime, şafaksız akşamlarıma.

Hiçliğin bile olmadığı gecelere gömdüm ruhumu

Dolaştırdım karanlık denizlerinde, karanlık sonsuzluğu

Çıkarıp çıkarıp baktım kendime, kinseler yoktu

İşte öylece bıraktım kendimi, yanmış bir orman üzerine.

Bahçelerden kovulmuş kırmızı güller gibiydi düşlerim

Derinden nefes alıyor göğsüm şimdi, göğün burnundan soluyor ateş,

Çekildi mevsimler sahneden yavaşça, gözlerimde harelenen

Kör taklidi yapıyor artık sevdalar, bir hüzün çığlığı büyüterek içimde.

Gömdüm toprağa umudu çiçeği hüzünlü açan

Hani o yağmurların yağdığı, yaprakların solduğu

Sarı hazan bahçelerinde yüreğimi örseleyen.

Sol yanımdan fısıldayan bir sancı, kanamalı avuçlarımla tutmaya çalıştığım,

Giderim paslı kapılardan çıkarak

Yüreğimin kuruduğu, umudun tuzlandığı yerlere.

Sarı beyaz bulutlar indirdim gökyüzünden senin uğruna

Olanca geniş mavi dalga dalga bulutlar

Bir sevdanın hatırına,

Bir avuç hiçlik kalır yüreğimde sonunda

Kim tutar şimdi sensizliğimin, düşlere bile sığmayan özlemini.

Şimdi gideceğim bir bulut ve çiçek gibi uzaklara

Hiçten de daha öte birbirimizden uzaklara,

Derinlerde çırpınan hayal perdelerini yırtarak

Yorgun bir dev gibi uzanacak hüzün boylu boyunca içime.

Bize umuttan söz eden seviler şimdi bizden yana değil artık,

Dönmüyor ne yazık ki gidenler

Ay kayıyor avuçlarımızdan,

Yorulduk, hiçlikler içinde

Ölmelerden bilmezler...