Kaç kez toplasam bilmem, kaça bölsem yüreğimi yetersiz
Sabah dokuzu beş geçe, duvarda hala resmin var öldüğüne inanamam.
Zaman oranın ortasından sağa sola çarpıp duruyor, süzülüyor gözyaşlarımız
Eriyor hep göğsümüz, tuzlu suya bastırdıkça yüreğimizi.
Yine de yürüyoruz yolundan, koyu mavi işveli bakışlarla
Sendelemeden geleceğe taşıyoruz ilkelerini, bitmeyen bir telaşla
Nasıl kaynayıp, nasılda cıvıldaşıyor, bak inan çocuklarımız
Senin verdiğin heyecan ve cesaretle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder