Yansımalar

Mavi bir gökyüzü için çok geç
İşte o yanıltıcı rüzgarlardan biri daha
Dünya yavaş yavaş yitiriyor büyüsünü,
Yıldızlar vururken deniz yansımalarına
Tırpanlıyor ıssızlığı köpüklü dalgalar arasında.

Akşamlardan birinde rıhtıma yanaşan bir gemi
Boşalmalar ve birbirine karışan ayak izleri
Loş ışıkta büyüyor birbirini kesen gölgeler.

Sonra;
Yarınlara uzanan yansımalar arasında
Taç yapraklarına dokunamıyoruz artık çiçeklerin
Usuldan usuldan değer gibi uzaktan okşayan
Son günah oyunlarının,
Son perdesini oynuyoruz biz

Farkındayız oysa,
Ayağımıza vurduğumuz bu kelepçeler
Güzel bir yarına uyanmak için bağışlamıyor bizi
Kuş sesleriyle uyanmak uzaklarda kaldı şimdi.

Kır çiçeklerinin açtığı o gizemli vadilerde
İçimizi titreten öykülerin bir yenisi yok artık
Ressamlar çizmiyor, çiçekleri, kuşları
Yitiyor usul usul o sevdalı dokunuşlar
Rengi soldu her şeyin, sevgilerin, aşkların

Susuzluğumuzu bastırmıyor yücelmiş nehirler
Volkanlar gibi ateş püskürüyor yüreklerimize
Ak damarlarımıza, kavrulan dudaklarımıza.

Fırat'ı besleyen dolu dizgin derelerin
Karınca gibi yürüyor suları yavaş yavaş
Aşkı besleyen evine.

Kuruyoruz, korkularımız siniyor her yöne
Uğultular içinde bir oyunun içindeyiz biz
Giderayak bize yansıyan...

Cemal Çelik