Nereye gidiyoruz ?

Bir anda kesildi sesleri
Uğultular arasında kayboldu siluetler
Acılar değirmenine döndü dünya
Öğüttükçe öğütüyor
Hüzün kokuyor ağıtlar.

Yeryüzü eteğine iniyor şimdi
Derin gri bir bulut dolaşıyor başımızda
Kınından çekilmiş bir kılıç gibi
Gözlerin kıyısında açan çiçekleri doğruyor.

Bahar bahçelerinin çok kötü sabahlarından geçiyoruz
Alevini sırtımızda taşıyoruz zamanın
Kuytu köşeler arayarak.

İpi kopuk uçurtmaları, çocukların
Boş kalmış bahçelerde salıncakları
Çığlıkların sesi kısık duyulmuyor hiç.

Sabahı bekliyoruz kabuslar içinde
Destursuz yıkılıyor göğsümüzün duvarları
Sabırsız, teknenin içine doluşuyoruz hep birlikte
Sıkıştıkça sıkışıyor ruhumuz.

Akrebin kıskacına değdi bir kere insan
Yırtılıyor eyvahların ardında zaman
Derin bir ummana akıyoruz şimdi
Bahçeler arıyoruz, yumuşak bir elin şefkati gibi.

Nereye gidiyoruz,
Vakti saati var gitmelerin
Alaca karanlığa dökülen düşlerin
Örselenmiş bir yumağını çözüyoruz herhalde
Yanlış zaman yağmurlarının bahçelerini sulayarak...

Cemal Çelik