Tükendi Masalsı Öyküler

Ele avuca sığmaz bir yürek 

Debelenip durmakta 

Göç yollarına düşmüş kuş kanatları 

Erkenci gölgeler düşürmekte yollara  

Bozulmuş göğün, denizin mavi büyüsü 

Şimdi yabancı bize o günler 

Geç kaldık 

Tükendi galiba o masalsı öyküler. 

İçimizde mehtabı doğuran 

Tek bir deniz kalmadı 

Beyaza boyandı, yaz üşümekte 

Çiçekleri kavruldu bahçelerin.

Dün bitti

Gözleri yağmura gömülü 

Sevmek çok güzeldi oysa 

Bir bakış vardı 

Mavi desenli bir derinlikte

Bir bakış 

Tutuşurdu alev alev yürekler. 

İçin için yanan ruhlar 

Beyhude dolaşmakta bir budala gibi şimdi 

Yürümeler yok sahillerde 

Kenetlenmiş parmaklarla,

Yürekleri seğirten fısıltılar yok 

Şimdi çok uzak,çok uzak o sevda şimdi. 

Hangi gülün sapından tutsak

Parmak uçlarımız hep kanamakta 

Hırçın fırtınalar yalayıp geçmekte

Bir türlü savuramadık rüzgarlara 

Leylakların çok olduğu zamanlarda. 

Tükendi masalsı öyküler

Şarkılar türküler tükendi

Mor sümbüllü dağların yaban otlarıydı aslında

Kokladığımızı sandığımız çiçekler.

Gölgesiz bir ağac 

Nasıl da yorgun,

Ateş öyle bir yaktı ki yüreğimizi 

Yarınları düş edemedik,

Kütleşti gözyaşlarımız, dokunamıyoruz 

Aralık kapılardan sızan ışıltılar 

Kırıntı gibi küçülmekte 

Yansımıyor yüzümüze 

Başka çıkış kapısı yok 

Zaman erimeye başladı 

Çok uzak, çok uzak 

Karbeyaz sıcaklığında sevdalar şimdi 

O masalsı öyküler  tükendi

Tükendi 

Tükendi artık...