Ne zaman kalbime sorsam seni

Ne zaman kalbime sorsam seni
Düşler örerek uyanırım
Taşırım yüreğimi kendi köpüğü ile yıkayarak
Kor bir geceden sabaha
Yokluğun oturur birden göğsüme
Göğün kafesinden sanki sis çökmüş gibi.

Ne zaman kalbime sorsam seni
Çekilir karanlık göz uçlarımdan
Kuytu bir köşeye çekilip
Rüzgar fısıltılı bir kafesin içinde
Haykırırım içimdeki hasreti.

Ne zaman kalbime sorsam seni
Güllerin yanına ilişip,okşarım yapraklarını
Aşktan yana bir muhabbet
Ürperir içimin yaralı kuşları
Kalemimin ucunda.

Ne zaman kalbime sorsam seni
Kalbimin aklına danışsam
Sağanaklara dönüşür düşlerimin uzantısı
Yansır görüntüsü yüreğimin
Görür içimin tufanını
İliklerime kadar özlediğimi seni
Bağırır kalbim
Sus artık, uslandır beni der gibi...