Aglanmıyor

Paslı demir bir kapı 
Eski ahşap bir ev avlusunda 
Çiçek açmış 
Otlar arasında bir papatya 
Işığı gölgeler arasında mahzun 
Bahçeler arıyor, 
Sessiz sakin bir balkon 
Islak, sıcak ve parlaklığı solgun 
Tozlu bir pencere arkasında 
Tükenmiş 
Toz toz savrulmuş sardunyalar
Çiçekler damlayan parmaklıklarda
Ama sen yoktun

Kuş dilinden
Dudaklarımda eski bir şarkı
Sesin hep kulaklarımda
Anılarımdan bir yaram kanıyor
Dinmeksizin
Böğürtlen renginde
Gamzelerine benzeyen,
Gözlerim
Gözlerini, gözlerini arıyor durmadan
Gözlerini
Dipsiz bir mavide
Sen yoksun artık bu evde.

Buğular içinde bir kalp
Bu evde
Anıların lekesi çok derinde
Belki de kırmızı gül rengi
Dudaklarında.

Bugün dağ başları kadar yalnızım,
Bir uzun ırmak gibi akıp giden
Büyütmekte yüzümün yangınını bir rüzgar
Alnımı sıyırıp geçen zaman
Ama sen yoksun.

Sessiz bir yağmur başlar bu avluda
Akasyalar ıslanır
Her zaman ki gibi önümde söğüt ağacı
Suda bir yaprağın gölgesi
Ne ki yalnız içim
Akan hayat ve zamana baktım
Karanlığın gözlerine baktım
Her şey geçip gitmeden ağlanmıyor galiba.

Oysa;
Kurulmuştu tüm gözyaşlarım
Nasıl da şimdi damla damla erimekte
Artık sen hiç yoksun burada
Şimdi dilediğim gibi ağlayabilirim
Şimdi ağlayabilirim
Ağlayabilirim
Dilediğim gibi...