Beyaz Zambaklar Gibi

Söylesem, söyleyebilsem 
Ah bir açabilsem kalbimi sana 
Şu kar yangınlarından alsan 
Ve uyandırsan kış uykusundan beni 
Dokunsan bir daha dokunsan 
Donacaksam donayım 
Yanacaksam yanayım farketmez 
Bir gülüşün yeter bana 
Beyaz zambaklar gibi 
Yanaklarında açan 
Gamzelerinde çiçeklenen 
Bir gülüşün yeter bana.

Rüzgarla sevişen yapraklar gibi 
Azmı dolaştım gönlünün bahçelerinde
Deli sarmaşıklar arasında
Azmı uyandım ürpertiyle
Beyaz zambaklar gibi gülüşünle.

Kıyısız bir boşlukta
Suskun geceler boyu
Hangi perdelerin arasında gözlerin
Eğip durma öylece boynunu büküp
Beyaz bir güvercin gibi,
Şimdi o tatlı gülüş yeniden gamzeleniyor
Beyaz orkideler beyaz zambaklar arasında
Nasılda tomurcuklanıyor bak
Bir aşkı yeniden büyütür gibi
Avuçlarımda.

Ah benim kalp yalnızlığım
El edip duruyor yüzbinlerce yıldız
Uzaklardan,
Bir meltem sessizliği vuruyor
Ilık ılık yüzüme
Gülüşün geliyor aklıma
Beyaz zambaklar gibi gülüşün,
İşte öyle bir şey bendeki sevda
Nasıl dayanır ki bu yürek
İğne oyası gibi işllenmişsin içime
Usulca yarılıyor şimdi göğsüm
Aralanıp duruyor bir şeyler
Sıyrılıp filizlenmekte
Yüzün, ellerin, gözlerin
Hele gülüşün, hele gülüşün
Yeniden gamzeleniyor yanaklarında
Beyaz zambaklar gibi
Beyaz zambaklar gibi...