Benim İsyanım Var Bu Sehre

Sevdalı bir deli kuştu gönlüm

Dokunmaya kıyamadığım

Bu şehirde.

Efkarlıyım bu akşam

İsyanım var,

Şimdi dar yamaçlardan geçiyorum

Dar zamanlardan

Çürük iplere sarılarak,

Hep ellerimde bir avuç hayal

Kimi zaman bir çocuk

Kanadından yaralı bir kuş gibi, kimi zaman

Yalpalayarak bacaklarım

Dolanıp duruyorum ortalıkta.

Bir bir uzaklaşıyor bu şehir benden

İndiriyor ardımdan dumandan kepenklerini

Yinede kopamıyorum içinden

Avaz avaz çığırsam ne çare

Etrafım sağır insanlar ordusu.

Mermer bakışların sırrından silinmiş sözler

Gözler neler anlatıyor sor bir bak

Yüreğin çığlığını duy artık

Duy artık

Anla artık, yaprak döküyor umutlar.

İşte hayat bu ya

Ben bilirim öylesine

Her nefeste nasıl da öldüğümü

Kaç bıçak darbesi yedim sırtımdan bilmiyorum

Düşüp yılmadım yine de

Yüreğime sakladım isyanımı hep

Bir türlü gidemedim

Koparamadım kendimi bu şehirden.

Nedendir.?

Dudağımda o efsunlu şarkılar

Sevdalarım, aşklarım, uykularım

Sarhoşluklarım

Çığlık çığlığa çekip gitmiş içimden..

Şimdi bir kum tanesi gibi

Fırtınalarda savrulan ben, bu şehirde

Yolun sonumu bu bilmiyorum ama

Kendi mezarımı kendim kazıyorum galiba

Santim santim gömülüyırum içime.

Bir gün daha olmayacak

Bir başka zaman yok artık

Hiç yağmur yağmayacak

Islanmayacak bundan sonra gözyaşlarım

Sadece ruhum düşer yalınayak yollara bir gün

Hımbıl bir kedi gibi

Tek başına

Tek başına...