Yoktun sen

Nisan'ın on biriydi gidişin
Sığmadı yüreğim yüreğine,
Mevsimsiz bulutlara dokundum galiba
Düştü yağmurlarda dallarım
Sen yoktun.

Tuhaf bir şeyler öldü içimde
Avuçlamıyorum artık hoyrat yüreğimi
Soyundum tüm mevsimleri
Denizin mavisini,
Ağacın yeşilini
Yoktun sen.

Aşkın sesiyle başladığı, düşüyle biten
Kimsenin bilmediği bir rüyaydı bu,
Hep sen çıkıyordun karşıma
Ama yoktun sen.

Neden çıka geldi bu bahar
Neden böylesine içli yüreğim
Neden bu kadar yakıyor canımı
Bu Nisan yağmurları.

Derin bir mavilikti aradığım oysa gözlerinde
Uzaklarda dolunayın göz kırpışı.

Sabahı bekliyordum kabuslar içinde
Ilık bir rüzgar vuruyordu yanaklarıma
Gelmeni bekledim kapılar önünde
Yoktun sen...