Çocugum

Yağmuru olmalı penceresiz bir evin
Üşümüştür ayakların çocuğum.
Dağlar yitirdi bak artık kekik kokusunu  
Sen büyürken alıp götürmüşler ardınsıra
İçinde sakladığın baharı,
Kara kışlar sana kaldı.  

Sen bahar kokman gerekirken 

Sağırlaştırdılar içindeki umudun çığlığını. 
Yetişemedin mutlu masalların sonuna, 
Direnirsin ,yokluğun, yoksulluğun en alasına 
Kuru bir ekmek, acı bir soğandır açlığın. 
Sürersin hüznünü gün yüzü görmemiş yüzüne,
Kalmıştır bakışın belki bir kuşun kanadında 
Körpeliğini yitirmiş ihtiyar çocukluğunun.
Bakışına tutunur dalsız masalsız kuşlar
Bir hüzün daha oturur gözlerine çaresiz
Ve yokluğun kalabalığında, kaybolan yüreğinle.

Kalk çocuğum tut ellerimden
Toplayıp biriktirmelisin,
Yağmurları,denizleri küçük avuçlarında
Devir gözlerinin mavisini güneşe,
Bozkıra benzeyen gülüşlerini
Getir götüreyim seni umuda.
Yarına umutla bak azaltarak hüzünleri
Sevdaları sevdalara katıp düşe kalka büyüyeceksin,
Uzaktan bir hasretlik türküsü çalarak...