Ne kadar garip değil mi?
İçime oturan bir şeyler var
Uçsuz bucaksız soğuk ve yakıcı,
Her şeyi tıklım tıklım doldurmuşum
Bilmediğim bir arafta
Heyecanlandırmıyor beni artık hiçbir şey
Haroşa bir ters bir düz
Gezinmekteyim avare avare
Yüreğimin çıkmaz sokaklarında.
Dudaklarım buz kesmiş dokunamıyorum
Hiç sönmeyen yangının ateşine
Yüzümü sürdüm
Renkleri incinmiş bir çiçek
Kristal bir vazo
Kayıp giden yıldızlarda.
Yüreğim göğsümün ta orta yerinde
Susuz çöl yolcusu gibi
Susmakta,
Sessiz çığlıklar yükselmekte
İçimde tek tek.
Damarlarımda bir uçurum uğultusu
Ateş alazlarında
Serseri bir rüzgar
Şu uzaklardan gelen kemanın içli sesinde
Kül kokmakta şiirler.
Dayarım gecenin koynuna bağrımı
Derin bir kızıllıkta
Siner içime soluk bir tebessüm
Gözbebeklerime oturan
Bulut toplamakta gözlerim.
Bekledim batmasını, bekledim hep güneşin
Sulara düşerken kızıl nefesini
Duymuyor beni,
Kaldım öylece kan uykularında
Bir mutluluk sızar sanmıştım oysa
Yetim düşlerle avutulmuş
Yüreğime.
Birden söner gecenin lambaları
Ardında düş kırıkları
Benden vazgeçti galiba
Beraber yanmak için deli bir yürek
Şimdi masal okuma zamanı değil
Solmuş gül ağacındaki tomurcuklar
Umudu serpiştirdiğim çiçeği içinde
Galiba kırıldı
Kırıldı içimdeki o kristal vazo
O kristal vazo...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder